Toen we nog kinderen waren.

 De familie Delahaye waren dan wel 14 nog levende kinderen, maar binnen die familie had je natuurlijk kliekjes. De 2 jongste zussen waren 4 handen op 1 buik, ze trouwde niet alleen samen, maar bespraken ook veel samen. Dan had je het Terwinselen kliekje. Tante Maria en Tante Bertha allebei met kroost, hoewel we de oudste kinderen van tante Maria en Bertha niet vaak te zien kregen. Het oudste kleinkind, dat was Emmie Hoen was 16 jaar ouder als ik was. Maar zo de kinderen van mijn leeftijd en jonger zagen elkaar regelmatig op de vele communies die er waren. Ome Rim was niet alleen de fotograaf maar ook vaak de peetoom van een boel kinderen. Wij hadden 7 kinderen. In ons gezin kwamen de ooms en tantes aan de beurt als peetoom of peettante bij mij. Mijn oudste zussen hadden beide oma’s maar ik begon met ome Rim en tante Tila. En als er dan een feest was, dan kwamen ze met het hele gezin. Om de kroost een hele dag bezig te houden, werd er gewandeld en veel gespeeld en dat is terug te vinden op al die foto’s die Rim maakte.  Dan wordt je ouder, iedereen gaat zijn eigen weg. Van de kinderen van weleer blijven alleen de herinneringen en als je dan weer eens een foto ter hand neemt zie je ze weer altijd voor je. Dan komen al die lieve tantes en ooms te overlijden, je gaat naar ze toe naar de begrafenissen om met anderen de leuke tijd te koesteren. De herinneringen voor even levend te houden en als de laatste overleden is heb je alleen nog ons zelf. Maar nu is men aan onze generatie begonnen. Aan de kinderen van tante Maria, Bertha, Net, Tila, Tiny, en oom Rim. 

Truus, Mathieu en nu Frans zijn onze leeftijdsgenoten. Mariet en Bertha, waren van de ouderen kinderen, ook Emmie en Annie en Jo en die van ome Sjeng. Het langzaam afkalven van onze generatie van ons kliekje is begonnen. 

Wij zijn aan de beurt.

Kijken of ik nog wat kan slapen, of ik de herinneringen  aan de tijd dat we nog kinderen waren te dempen.  

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Graat inge Italieender.

Graat inge Italieender, dat zeiden ze vroeger over mijn vader, zo ging de overlevering. En als ik de foto van mijn opa zie zittend tussen die soldaten, is het ook op hem van toepassing. Maar je zou ook kunnen zeggen dat het een Slavisch uiterlijk is. Jan Joseph Hubert Crutzen, mijn overgrootvader, dus de opa van mijn vader, was getrouwd met Anna Maria Hunger. Ze komt uit Hergenrath. Dat ligt vlak over de grens bij Vaals en valt onder de provincie Luik. Als je terug gaat in de tijd, dan gaan we via Laurensberg (Duitsland) terug naar Gemmenich wat ook in België ligt, vlak over de grens bij Vaals. Het waren steenhouwers.  De naam veranderd van Hunger naar Honger. Zouden ze in armoede geleefd hebben, of is het een verschrijving geweest. Bedenk ook dat de voertaal in die tijd Frans was en zeker in het Franse gedeelte van België. De naam kan ook Hongre oorspronkelijk zijn geweest was verbasterd is naar Honger en Hongre betekent Hongaar. Mijn opa en ook mijn vader lijken op Anna Maria Hun...
Meer lezen

Prof. Paulus Josef Crutzen, Nobelprijs winnaar, familie of geen familie, thats the question.

Ergens in de jaren 90 van de vorige eeuw, een paar jaar nadat Professor   Paul Crutzen zijn Prijs had gewonnen, had ik plotseling een mail in de bus van Ilona Crutzen, ze vroeg zich af of we familie waren. Al heel snel kwam ik er achter dat haar oma was overleden en daar had ze moeite mee. Haar oma woonde in Amsterdam. Amsterdam, ben je soms de dochter van Paul Crutzen. Dat was zo. Wow ik had contact met de dochter van de meest beroemde Crutzen die er was. We hebben heel wat af gekletst in die tijd. Maar het was op het account van de hogeschool en toen ik daar wegging was het contact verbroken. Door Ilona ben ik begonnen met het onderzoek naar mijn stamboom. Kijken of we familie zijn. In Maastricht in het archief was er steeds een familie Crutzen die 20 jaar scheelt met onze stamboom en die altijd in het zelfde dorp woont als mijn familie Crutzen. Een Kerkenboek was niet aanwezig, dus ik kon de verbinding niet vinden. Met Paul heb ik nog regelmatig gemaild. Het kan raar lopen in he...
Meer lezen

Wat ik ook mis in de boeken

  Zijn de relaties die ze voor hun huwelijk van die Lahaije, Delahaye enz hadden.  Vroeger was het immers zo, dat je geen sociale voorzieningen had. Dus als een vrouw alleen kwam te zitten met een stel kinderen, dan moest ze op zoek naar een man, die het geld binnen haalde, om niet in de armoede te belanden en zo was dat ook met de man wiens vrouw kwam te overlijden. Wie moest de kinderen verzorgen, hijzelf, was de kostganger.  Als voorbeeld Maria Helena Meijer of Meyer, zoek altijd op alle tweede de versies. Ze trouwt met Mathijs Lahaije. Op 4 juni 1919. Hij is 38 en zij 43. De kous af zul je zeggen. Het boek heeft het over het huwelijk voor Mathijs die mevrouw Meijer had. Met meneer Hermans. In dat huwelijk was ze 38 jaar. Toch al ietwat oud. 2 kinderen kent dat huwelijk eentje overleden. Nu is Mathijs ook al eens getrouwd geweest met een mevr. Hermans en beiden hebben de zelfde ouders, dus een familie oplossing om een verzorgster te hebben, voor de kinderen van Mathijs...
Meer lezen