Jean Crutzen

 Ik was vandaag, gewoon op de bonnefooi naar Vaals gegaan, en gebeld bij Jean. Jean is de zoon van Joseph Crutzen en Tiny Hermans. 

Ik kan me nog herinneren dat ik met mijn vader naar Vaals ging. Dan gingen we overal ff langs. Want in de Bosstraat en om het hoekje woonde alle Crutzens. Naast Tiny woonde Leunisen Crutzen. Of je nu een afspraak hebt of niet, je bent altijd welkom. Ze veranderen niet. Generaties verder nog niet. Je blijft altijd welkom, of je nu van geslacht verandert of niet. Ze kijken naar de persoon. Het is iedere keer weer een warm bad, waarin je terecht komt. 

Ik heb van Jean een paar albums mee gekregen, die ik scan en dan weer terug gaan. Op een van de foto’s heb ik de dubbelganger van mijn vader ontdekt. Ik denk dat dit mijn opa is.  Het geeft een totaal ander beeld. Ik kan best begrijpen, waarom mijn oma, ondanks het grote leeftijdsverschil met hem trouwde. Hij was dan wel 45, maar zo zag hij niet uit. En het jonger uitzien, dan wat ik ben, komt van mijn opa Hubert Paul Crutzen. 

Het kamp waar mijn vader het altijd over had, was geen gevangene kamp, maar een legerkamp. Tussen 1914 en 1918 zijn 200.000 Nederlandse jongens opgeroepen om bij een eventuele uitbraak van de oorlog, het land te verdedigen. Ik heb het nationaal archief gevraagd of daar namenlijsten van zijn, zodat ik mijn theorie bevestigd krijg. Uit verveling maakte hij houten vogels voor zijn medesoldaten. Ik heb nog zo’n houten vogeltje.

Het enige beeld dat ik van mijn opa had, was een dikke gezette man. Maar dat was hij niet. Hij was een mooie knappe slanke kleine man, die bij mijn oma paste. En dat “graad inge italieeender wat ze van mijn vader zeiden, is ook beslist ook op hem van toepassing.