Artikel in de Limburger over Jan Bos
Pater Jan Bos (93) uit Klimmen is overleden. Hij was vol van alles wat hij deed, gaf 100 procent en fungeerde als baken van hoop en steun. Een ‘gifschijter’ die van Congo tot Termaar levens beïnvloedde.
Hij leefde op zijn eigen manier. Jan Bos was een begrip.” De woorden die pater John van Oss kiest voor de overleden mede-Montfortaan zeggen veel. Jan Bos had een grote invloed. Zes jaar geleden nam hij met lichte tegenzin afscheid van de Hambos- en Lückerheidekliniek in Kerkrade. Twintig jaar was hij daar verantwoordelijk voor de pastorale zorg. Hij kwam hier per toeval terecht. „Ik ging iemand vervangen. Daarna ben ik niet meer weggegaan”, zei Bos in een interview met De Limburger.
Hij werkte onder meer op een afdeling voor jongeren met niet-aangeboren hersenletsel. „Je ziet heel veel mensen die het niet getroffen hebben. Per jaar heb ik zeker 120 mensen bediend. Je hebt altijd zieken om je heen. Soms dacht ik: Lieve-Heer, laat ze niet lijden, verlos ze toch. Het mag niet, maar je denkt het wel.”
De kliniek redde Bos overigens het leven. Toen hij op een dag ziek was en thuis wilde blijven, won zijn karakter het en ging hij toch. „Een arts daar belde meteen een ambulance. Ik bleek een bloedvergiftiging te hebben. Een uur later en ik had het niet overleefd.”
Op 87-jarige leeftijd moest Bos gas terugnemen. Hij ging het klooster van Schimmert in. Wandelen bleef hij. „Hij sprak altijd een hond aan als hij die tegenkwam: ‘Wat ben jij een mooie’. Ook al was het een lelijk ding. Daarna sprak hij met het baasje. Via de hond kwam hij bij de mens”, zegt Van Oss.
Pater Bos bracht veertig jaar door in de Afrikaanse republiek Congo. Zijn buurman was René Graat, een geliefd pastoor in het Heuvelland die na zijn te vroege overlijden een immens gat achterliet. Net als Bos doet. Van Reijmerstok tot Heerlen, van Schimmert tot Klimmen wordt met verslagenheid gereageerd op zijn heengaan. Schutterij Sint Sebastianus Klimmen verwoordt dat op sociale media. ‘Zijn toewijding en wijsheid hebben de gemeenschap diepgaand beïnvloed. Hij was een baken van hoop en steun. Wij zullen zijn vriendelijkheid en wijze woorden nooit vergeten.’
De laatste jaren zorgden karakter en fysieke beperking voor een intern conflict. Van Oss: „Hij was op een goede manier een gifschijter, een man van actie. Lopen met een rollator was een ergernis.” Pater Jan kon boos worden, maar nooit lang. „Hij liep weleens weg en kwam dan vijf minuten later zijn excuses aanbieden. Hij was bovenal een man die veel mensen bijstond aan het eind van hun leven. Mensen die weinig geluk hadden gekend. Hij bracht dat.”
Reacties
Een reactie posten